Sam viel me pas op toen Angenies ons overleg moest voorzitten. De hulphond die ze altijd bij zich had legde zijn kop op haar knie. Ik zag het omdat ik naast haar zat. Ik had al gehoord dat de nieuwe collega een hulphond had, maar vond het niet kies te informeren waarvoor dat precies was. Angenies had duidelijk geen visuele beperking, en ook aan de motoriek leek niets te mankeren. Misschien heeft ze epilepsie, dacht ik nog.
De vergadering liep gesmeerd. Angenies had alles goed onder controle. Nadien liepen we naar de kantine, de hond achter ons aan. Ze schoof naast me aan tafel en ik zei dat ze wat mij betreft voortaan altijd mocht voorzitten. Het ging een stuk strakker dan bij Wim, die nog wel eens zijpaden wil inslaan en niet goed op besluitvorming let. Ze leek opgelucht. “Vond je het goed gaan? Ik vond het best wel spannend. Maar Sam hielp me er goed doorheen”, met een hoofdgebaar naar de hond die inmiddels achter ons in de hoek lag. “Sam?” zei ik? “Wat deed-ie dan?” Ze was verrast dat niemand het me blijkbaar nog had verteld. Sam bleek een Friese Stabij, een oud-Nederlands ras dat uitzonderlijk mensgericht en stabiel is. De ‘bijstandshond’ van Angenies heet voluit Samantha van De Aldhof en is een van de eerste gecertifi ceerde stressreductiehonden in Nederland. Haar opleiding kostte ruim 30.000 euro. Angenies begon te vertellen over hulphonden, en ze hield niet meer op. Er bestaan inderdaad epilepsiehonden, autismehonden, PTSShonden, psychotherapeutische honden, blinden- en dovengeleidingshonden en honden die het dagelijks leven van motorisch beperkte mensen helpen verlichten. Er zijn zelfs honden met een opleiding tot onderwijsassistent.
En nu dus ook antistresshonden. Het is nog experimenteel, maar Angenies wil niet meer zonder. Ze vertelde over haar vorige functie, waarin ze als teamleider zwaar werd overbelast en lange tijd ook nog voor een uitgevallen collega moest waarnemen. Ze negeerde alle signalen, vertrouwde op haar kracht en ervaring en hield vol, tot ze op een middag letterlijk door haar hoeven zakte en huilend naar huis werd gebracht. Ze had een vette burn-out en keerde niet meer terug. Het mentale herstel duurde veel langer dan gebruikelijk. Angenies leek een angststoornis te hebben ontwikkeld en werd mensenschuw. Ze moest er niet aan denken weer tussen collega’s te verschijnen.
Het leek uitzichtloos, tot iemand haar attent maakte op het programma Weerbaarheid. Ze las hoe de politie als werkgever grote waarde hecht aan het garanderen van een veilige werkomgeving, en naar nieuwe manieren zoekt om mensen te ondersteunen die door de dienst PTSS of andere psychische klachten hebben ontwikkeld. Haar zwager Mirko is hondengeleider en als vrijwilliger actief bij een stichting die hulphonden opleidt. Het contact werd gelegd, mogelijkheden werden besproken en enige tijd later werd Angenies aan Sam voorgesteld.
Ze zijn nu ruim een jaar onafscheidelijk. “Als hulphond mag Sam overal mee naar toe. Niemand vindt het vreemd. Ik krijg leuke reacties, want ze is heel sociaal en relaxed.” Iedere keer als Angenies vertelt hoe Sam haar bij opkomende spanning gerust weet te stellen merkt er wel iemand op dat-ie zo’n ‘stresshond’ eigenlijk ook wel kan gebruiken. “Er lopen in ons bedrijf zoveel collega’s rond die tegen een burn-out aanzitten. Sam heeft daar letterlijk een neus voor; ze ruikt de angst en voelt gespannenheid, hoort het ook aan iemands stem. Heel bijzonder.”
Het is een investering, maar door die hond kan Angenies gewoon meedraaien en ze is daarbij super-eff ectief. “Samen met Sam let ik als ervaringsdeskundige extra goed op mijn collega’s, dus het werkt ook preventief. Zo’n hulphond maakt overbelasting bespreekbaar. Ik zou ieder team een Samantha toewensen.” Reageren? p.p.h.m.klerks@om.nl
Geef een reactie