Cultures and Identities within Pluralised Policing, O’Neill (2019), Oxford University Press, 172 pagina’s, ISBN 978 01 988 0367 6
Megan O’Neill, reader aan de Universiteit van Dunde (Schotland), bestudeerde een nieuw onderdeel van de Britse politie: de Police Community Support Officers (PCSO’s). In haar boek beschrijft zij verschillende aspecten van hun werk en positie binnen de politie. Het boek is informatief en toont de meerwaarde van etnografisch onderzoek. Interessant voor ieder die meer wil weten en begrijpen van politieculturen.
PCSO’s zijn ondersteunende politieambtenaren zonder bevoegdheid tot arresteren. De functie werd geïntroduceerd in 2002 om de zichtbaarheid van de politie te vergroten en buurtpolitieteams te versterken. Met hun komst in de ‘politiefamilie’ raken actoren in de publieke en private sector meer betrokken bij het politiewerk.
O’Neill schetst hoe community policing zich ontwikkelde en stelt thema’s aan de orde die de afgelopen decennia centraal stonden in de politiecultuurdebatten zoals binding en verhalen vertellen. Het etnografisch onderzoek bestaat uit observaties en interviews. Zo wordt getracht “het innerlijke leven van politie in zijn verschillende gedaantes en situaties bloot te leggen en te situeren”.
Er blijken verschillen te zijn in de manier waarop PCSO’s hun rol vervullen en de verwachtingen daarover. De aanwezigheid op straat met beperkte bevoegdheden leidt tot spanningen. De manier waarop je PCSO kan worden verschilt maar veel PCSO’s vinden de opleiding onvoldoende. Hoofdstuk 5 beschrijft de manier waarop de relaties tussen PCSO’s en hun collega’s zich ontwikkelen.
In de slothoofdstukken concludeert O’Neill dat de positie van de PCSO’s institutioneel is ondermijnd door onder andere slechte opleiding en bezuinigingen. Dit alles wordt gekoppeld aan de bredere context van community policing en politieculturen. Tussen de regels vinden we een pleidooi voor verbeterde ondersteuning van de PCSO-rol.
Het boek biedt een vrij compleet beeld van de ervaringen en positie van PCSO’s. Het gebruik van Goffmans dramaturgie om dynamiek te analyseren is daarnaast nuttig. Goffman maakt de lezer bewust van het verschil tussen een groep (louter) collega’s en een team. Middels vertellen van verhalen wordt zicht verkregen op culturele dynamiek die tot scherp gevoelde, aanhoudende, productieve of contraproductieve spanningen leidt. Het is aan leidinggevenden om daarop in te spelen. Tenslotte toont dit boek de sterke punten van een etnografische benadering om organisaties te bestuderen. Naast het bieden van inzicht in de ervaringen en positie van PCSO’s binnen de Britse politie, levert O’Neill zo een belangrijke bijdrage aan de studie van politieculturen.
Merlijn van Hulst
Geef een antwoord