Recensie | De kracht van Zijn wie ik ben

Inzichten vanuit levenslessen. Ramautarsing, Shielta (2017), uitgeverij Tattwa, 416 pagina’s, ISBN 978 90 764 0778 4.

De Surinaams-Hindoestaanse gemeenschap vraagt zelden aandacht van de politie. Het lijkt alsof deze gemeenschap probleemloos is geïntegreerd. Schijn bedriegt: natuurlijk vinden hier misstanden plaats, zoals in elke gemeenschap. De beslotenheid van de gemeenschap zorgt er echter voor, dat zelden de hulp van derden zoals de politie wordt ingeschakeld. Slachtoffers van misstanden bevinden zich daardoor in een extra moeilijke, geïsoleerde positie.

Systeemtheorie
Shielta Ramautarsing doorbreekt het stilzwijgen. Met het schrijven van haar indrukwekkende levensverhaal legt zij meerdere taboes bloot. Zo geeft zij een inkijk in de Surinaams-Hindoestaanse gemeenschap, belicht zij de ondergeschikte positie van meisjes en vrouwen en benoemt zij geweld binnen het gezin. In het eerste deel van het boek, dat leest als een roman, beschrijft zij haar jeugd en persoonlijke ontwikkeling. In het tweede deel beschouwt zij haar ervaringen vanuit verschillende perspectieven volgens de systeemtheorie. Hierbij schetst zij ook de geschiedenis van de Nederlandse Surinaams-Hindoestaanse gemeenschap: deze maakte in vier generaties twee migraties mee (van India naar Suriname naar Nederland). Tot slot geeft zij aan wat nodig is om patronen te doorbreken en welke inzichten en krachten daarbij kunnen helpen.

Groepsdruk
Shielta’s geschiedenis toont aan hoe moeilijk het is om als vrouw jezelf te zijn wanneer je opgroeit in een gesloten gemeenschap, zeker als er sprake is van een wij-/familiecultuur en machtsstructuur waarbij hiërarchie een belangrijke rol speelt. Dat geldt uiteraard niet alleen voor de Surinaams-Hindoestaanse gemeenschap. Ook andere gesloten gemeenschappen beperken en excommuniceren; van orthodoxe moslims tot Jehova’s Getuigen en bijvoorbeeld de bevindelijk gereformeerden van de Bible Belt. De groepsdruk is groot en de straf van sociale uitsluiting valt zwaar.
Het is belangrijk om als politie oog te hebben voor ook minder zichtbare problematieken in gesloten gemeenschappen. Het bijzonder goed en dapper geschreven boek van Ramautarsing inspireert en maakt bewust. Laten we daarbij vooral niet blind zijn voor de kenmerken van onze eigen organisatie: processen van conformeren, groepsdruk en (angst voor) uitsluiting spelen ook hier een rol. Meer aandacht voor deze dynamieken is van positieve betekenis voor ieders welzijn en kan de diversiteit en inclusie binnen de organisatie ten goede komen. Recensent: Claudia E.J. Verhagen