Laten zien wat het betekent om bij de politie te werken, in de hoop dat de burger meer begrip krijgt voor het werk. Dat heeft ex-collega Ellie Lust met haar boek voor ogen.
Ellie (ik noem haar bij de voornaam want na het lezen van haar boek is het alsof je haar persoonlijk kent) begon haar loopbaan in 1989 bij de Amsterdamse politie. Dertig jaar lang maakte zij van alles mee zoals burenruzies, verkeersongevallen, steekpartijen en overvallen. Ook pijnlijke zaken als ongevallen met kinderen of incidenten waarbij collegae gewond raakten of zelfs het leven lieten worden in haar boek zonder omhaal beschreven. Het zijn soms heftige verhalen, waarbij ik mij afvraag of het nodig is details te vermelden. Waarheidsgetrouw en openhartig is het zeker.
Daarbij presenteert Ellie niet alleen de succesverhalen. Onhandigheden en verkeerde keuzes, die soms maar net goed aflopen komen ook aan bod. Het zijn verhalen die ervaren dienders veelal herkennen of zelf hebben meegemaakt. Ellie laat vervlogen tijden herleven, zeker door niet alleen de spannende incidenten te belichten maar ook het gewone politieleven. Het contact met goedwillende burgers, de omgangsvormen tussen politiemensen, de sfeer van een stad tijdens de nachtdienst en dit alles tegen de achtergrond van de tijd. Het maakt haar boek een feest van herkenning, juist ook voor politiemensen.
Uiteraard hebben sommige incidenten invloed gehad op haar als mens. Zij schetst het verschil tussen persoonlijk verdriet en politieverdriet en hoe het komt dat het niet altijd mogelijk is de professionele distantie in acht te houden. In ‘Mijn jaren bij de politie’ geeft Ellie een eerlijk en openhartig beeld van het politiewerk inclusief de persoonlijke successen als het jarenlange voorzitterschap van Roze in Blauw en de pijn van het niet geheel vrijwillige vertrek bij de politie. Het boek is een lust om te lezen. Zeker niet alleen voor burgers.
Geef een antwoord