De Koerden vragen het Westen om voormalige IS-strijders terug te halen. Dit plaatst ook Nederland voor grote dilemma’s. De vraag is hoe daarmee om te gaan. De kinderen van Syriëgangers vormen daarbij een bijzondere categorie, die we niet zomaar aan hun lot kunnen overlaten. Maar ook dat werpt weer nieuwe obstakels op…
“Zijn deze mensen te resocialiseren?” – Marcel Bruinsma
“De discussie over het terughalen van Nederlandse voormalige IS-strijders uit de oorlogsgebieden kent vele facetten. Destijds kozen ze vrijwillig om daar de IS-idealen te helpen realiseren. Dat het zo’n verschrikking werd, hadden ze niet voorzien. Maar ze hebben er wel aan meegedaan. Omdat ze daartoe werden gedwongen, zeggen ze nu vol berouw. Ze willen graag hun normale westerse leven weer oppakken. Ondertussen zijn ze hier in Nederland bij verstek veroordeeld tot jarenlange gevangenisstraffen. En nu vastgezet in een Koerdisch kamp in de regio. Veel terechte vragen zijn niet goed te beantwoorden. Zijn deze mensen weer te ‘resocialiseren’, nu of, als ze terugkomen, later tijdens hun detentie? Zijn het ‘lonely wolves’ die later toch terroristische daden zullen plegen in hun ‘eigen’ land? Is er wel sprake van oprechte berouw? Of radicaliseren ze weer als ze in die kampen in de regio moeten blijven? En wat als ze dan terugkomen? Moet je hen dan lang blijven volgen, checken, onder controle houden? En wie voert die controles dan uit? De politie? De AIVD? Het VK pakt het staatsburgerschap af, willen wij dat als Nederland ook? En waar blijven die mensen dan? Laten we anderen in dat geval dit probleem oplossen? De publieke opinie maakt het bij voorbaat lastig tot een beetje objectieve criteria te komen waarop de antwoorden gebaseerd kunnen worden. Maar wie heeft überhaupt de kennis (en de wil?) om snel tot antwoorden te komen? U misschien?”
“Kalifaatkinderen niet aan lot overlaten” – Barbara van Coem
“Nu IS nagenoeg geheel verslagen is, de Amerikanen vertrekken en de Koerden het Westen vragen hun eigen IS-strijders terug te nemen, is het eindelijk tijd voor actie. De kwestie rondom de kalifaat-kinderen is daarbij extra schrijnend. Deze kinderen zijn volstrekt onschuldig. Hoe langer ze daar aan hun lot worden overgelaten, hoe meer voedingsbodem ontstaat voor nieuwe haat. Rusland haalt vanaf 2017 actief moeders en kinderen terug uit Syrië en Irak vanuit de motivatie dat ze ook slachtoffers zijn. Eind 2017 stopte dit vanwege het potentiële gevaar voor de veiligheid. Maar met het opsporen en terughalen van de kinderen gaan ze vastbesloten door. Kinderen ouder dan drie jaar mogen daarbij van hun moeder worden gescheiden. Nederland heeft lang enige actie in die richting geweigerd. Door het vertrek van de Amerikanen is de situatie voor buitenlandse IS-gevangenen verslechterd en ondernemen nu ook de Westerse landen en Nederland eindelijk enige actie. Formele uitleveringsverzoeken en het ophalen van vrouwen en kinderen blijft echter vooralsnog achterwege. Volgens mensenrechtenorganisaties hebben staatsburgers van een land het recht om terug te keren en is het ontzeggen daarvan (of zelfs actief beletten door het ontnemen van het staatsburgerschap) in strijd met de mensenrechten. Dat geldt mijns inziens zeker voor onschuldige kinderen. Passief blijven en ze aan hun lot overlaten is daarbij geen optie.
Geef een antwoord